아프리카 작가들은 틀림없이 북미와 유럽 국가들의 작가들만큼 잘

아프리카 작가들은 틀림없이 북미와 유럽 국가들의 작가들만큼 잘 알려지지 않았을 수도 있다. 그러나 아프리카는 여러 재능 있는 작가들의 고향이다. 가장 중요한 아프리카의 음성들 중에는 치누아 아체베 (Chinua Achebe), 올레 소이인카 (Wole Soyinka), 그리고 응구기와 티옹고 (Ngugi wa Thiongo)가 있다. 이 작가들의 작품들 중 다수는 문화적 관습들과 역사에 기초를 두었다. 일부 작품들은 식민주의에 대한 비판을 표현한다.
치누아 아체베는 나이지리아의 소설가이자 시인이다. 그는 그의 작품을 1950년대 말에 출간하기 시작했다. 소설가로 살아오면서, 그는 여섯 권의 소설, 십여 편의 소론과 비평, 단편집과 시집, 그리고 동화까지 썼다. 그의 저술의 대부분은 아프리카의 정치, 식민이전의 아프리카 사회, 아프리카의 식민주의의 영향을 다루었는데, 그는 그것들에 대하여 압도적으로 부정적 견해를 나타냈다.
아체베의 가장 유명한 소설 사물은 갈라진다가 놀랍게도 그의 첫 작품으로 1958년에 출간됐다. 초판 이래, 이 소설은 1천만 부가 팔렸고, 50개 언어로 번역되어 아체베를 역사상 가장 많이 번역된 아프리카 작가로 만들었다. 그 작품은 학계에서 널리 읽히며, 노르웨이, 영국, 미국, 그리고 아프리카에서 역사상 가장 훌륭한 소설 100편 중 하나인 것으로 인용됐다. 그 소설은 1800년대 아프리카의 한 마을 이야기를 하는데, 그 마을 지도자들 중 한 사람인 오코쿠오 (Okonkwo)에 초점을 맞춘다. 그들의 종교와 전통적 생활 방식을 위협하는 백인 남자 한 사람이 나타날 때 까지는, 그 마을은 상대적 조화와 질서 속에 존재한다. 그 변화는 오콘쿠오에게 너무 심한 것으로 밝혀지고, 매우 비극적으로 끝이 난다. 그 작품은 아프리카 정치와 식민주의라는 아체베의 반복적 주제들을 대표하는데, 이 주제들은 그의 추후 작품들에 자주 등장한다.
역시 나이지리아 출신인 우올레 소인카 (Wole Soyinka)는 이 나라에서 으뜸가는 극작가로 진다. 소인카는 노벨 문학상을 받은 최초의 아프리카 사람이라는 영예를 가지고 있다. 소인카의 작품들 중 일부는 아체베의 작품처럼 아프리카에 대한 식민주의를 중심적으로 다루지만, 그는 현대 나이지리아 정부와 전세계의 압제적 정권들에 대한 노골적 비판자기이기도 했다. 정치 행동가로서 소인카는 그의 신념과 행동 때문에 박해 당했다. 1967년에, 그는 나이지리아 내전의 두 파벌 사이의 평화 협정을 협상하려고 시도했다는 이유로 거의 2년 동안 투옥됐다. 1993년에, 독재자가 나이지리아를 장악하자, 소인카는 자발적 유배를 해 그 시점 이래 해외에서 살고 있다. 소인카의 가장 잘 알려진 희곡 죽음과 왕의 기사들은, 사물은 갈라진다와 마찬가지로, 영국의 식민 지배 시기와 두 개의 근본적으로 다른 문화의 충돌에서 야기되는 부정적 영향들에 초점을 둔다.
응구기와 티옹고는 1938년 케냐에서 태어났다. 이제는 마우 마우 봉기 또는 마우 마우 반란이라고 알려진 분쟁에서 케냐 반란군이 영국 정부에 대항해 싸웠을 때, 티옹고 또한 영향을 받았다. 그의 어머니가 고문을 당했고, 그의 이복형제는 싸움에서 살해됐다. 티옹고의 문학 경력은 그의 첫 소설 울지마라, 아가야로 시작됐다. 이 소설은 기독교인들과 비기독교인들 사이의 불편한 공존을 고찰하는 샛강으로 이어진다. 마우 마우 반란은 그 작품의 배경이 된다. 소인카와 마찬가지로, 티옹고 또한 정치적 박해의 희생자였다. 그의 1977년 희곡 나는 내가 원할 때 결혼할 거야는 신-식민주의라고 불리게 된 것에 대해 매우 비판적이었는데, 식민 통치가 공식적으로 종식된 후에도 아프리카에서 지속된 탄압과 착취 상태를 말한다. 이 희곡이 발표되자, 그를 체포하라는 명령이 내려졌다. 그는 경비가 가장 엄중한 감옥에 1년 동안 수용됐다. 그의 석방 이후, 그의 실업과 그의 가족에 대한 괴롭힘은 1982년에 런던으로 이주했다가 미국으로 다시 이주하게 했으며, 그곳에서 그는 스스로 부과한 유배 상태에 있다. 티옹고는 2004년에 단기간 동안 케냐에 돌아와 사실상 그의 유배를 마감했으나, 그와 그의 아내가 그의 아파트에서 육체적 공격을 당했을 때 또 다시 희생자가 됐다.
이 작가들의 작품들에는 역사적 사실, 문화적 통찰, 그리고 정치적 신념이 풍부하다. 개인적 위험에도 불구하고 거침없이 말하겠다는 그들의 자발적 의지는 그들의 예지력에 대한 증언, 문화적 이상에 대한 인식을 고양하려고 하는 그들의 헌신, 그리고 사회적 변화를 실현하려는 욕구이다.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นักเขียนแอฟริกันอาจจะไม่ได้เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีในฐานะนักเขียนของทวีปอเมริกาเหนือและประเทศในยุโรปอย่างไม่ต้องสงสัย อย่างไรก็ตามแอฟริกาเป็นบ้านนักเขียนที่มีความสามารถจำนวนมาก ท่ามกลางเสียงแอฟริกันที่สำคัญที่สุดค่าหมวกเบเร่ต์นัวร์อาเจะห์ (Chinua Achebe) ถั่วเหลืองโอเลอิกอินคา (Wole Soyinka) และมีชาและเอ๊ะจิ onggo (Ngugi วา Thiongo) หลายผลงานของนักเขียนเหล่านี้อยู่บนพื้นฐานของศุลกากรทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม ผลงานบางส่วนแสดงการวิจารณ์ของลัทธิล่าอาณานิคม.
นักประพันธ์และกวีของมูลค่านัวร์อาเจะห์ประเทศไนจีเรียเครื่องตัด เขาเริ่มที่จะเผยแพร่ผลงานของเขาในปลายปี 1950 มาเป็นนักประพันธ์ที่มีชีวิตอยู่เขาหกนวนิยายเรียงความความสะดวกโหลและวิจารณ์เรื่องสั้นและบทกวีและเขียนถึงเทพนิยาย ส่วนใหญ่เป็นงานเขียนของเขาทางการเมืองในแอฟริกาอดีตอาณานิคมสังคมแอฟริกันผมจัดการกับผลกระทบของการล่าอาณานิคมในทวีปแอฟริกาที่เขาแสดงความเห็นในเชิงลบอย่างท่วมท้นกับพวกเขา.
นวนิยายที่มีชื่อเสียงที่สุดของอาเจะห์เป็นสิ่งที่น่าแปลกใจที่สับแตกผลงานแรกของเขา มันถูกตีพิมพ์ในปี 1958 ตั้งแต่รุ่นแรกของนวนิยายที่ขาย 10 ล้านนอกจากนี้ยังได้รับการแปลเป็น 50 ภาษาและทำให้เป็นนักเขียนแอฟริกันแปลมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของอ่าวอาเจะห์ การทำงานเป็น himyeo อ่านกันอย่างแพร่หลายในสถาบันการศึกษา, นอร์เวย์, สหราชอาณาจักร, สหรัฐอเมริกาและได้รับการยกฐานะเป็นหนึ่งในนวนิยายที่ดีที่สุดในประวัติศาสตร์ 100 ชิ้นจากแอฟริกา นวนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของหมู่บ้านในปี 1800 ในทวีปแอฟริกาโดยมุ่งเน้นที่คนคนหนึ่ง OKO Kuo (Okonkwo) ของผู้นำหมู่บ้าน ศาสนาของพวกเขาจนคนขาวที่ดูเหมือนจะเป็นภัยคุกคามต่อวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมเมืองที่มีอยู่ในความสามัคคีและการสั่งซื้อ การเปลี่ยนแปลงที่จะเปลี่ยนออกจะรุนแรงเกินไปที่จะ ohkon Kuo และจบลงด้วยการที่น่าเศร้ามาก การทำงานคือการแสดงรูปแบบซ้ำ ๆ ของอ่าวอาเจะห์ของการเมืองแอฟริกันและการล่าอาณานิคมหัวข้อมีปรากฏบ่อยครั้งในผลงานของเขาในภายหลัง.
ไนจีเรียยังเป็นชนพื้นเมืองของการ์ดแสตมป์วูโอเล (Wole Soyinka) เป็นนักเขียนบทละครที่สำคัญที่สุดในประเทศ มันเป็น รถเด็กได้รับเกียรติในครั้งแรกที่แอฟริกันได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม บางส่วนของผลงานของรถกวาดเป็นเพียงการที่ลัทธิล่าอาณานิคมในทวีปแอฟริกาเช่นเดียวกับการทำงานของกลางหมวกเบเร่ต์อาเจะห์เขาโจ๋งครึ่มวิจารณ์ตนเองยังระบอบเผด็จการของรัฐบาลไนจีเรียทันสมัยและทั่วโลก Haengdongga เป็นประหัตประหารทางการเมืองเพราะความเชื่อของเขาถูกประทับตราไปรษณีย์รถและการกระทำ ในปี 1967 เขาถูกจำคุกเกือบ 2 €สองปีได้พยายามที่จะเจรจาต่อรองสนธิสัญญาสันติภาพระหว่างทั้งสองฝ่ายของสงครามกลางเมืองไนจีเรีย ในปี 1993 ให้ใช้เวลามากกว่าเผด็จการไนจีเรียกวาดรถมีชีวิตอยู่ในต่างประเทศตั้งแต่เวลานั้นที่จะถูกเนรเทศโดยสมัครใจ ส่วนใหญ่ละครที่รู้จักกันดีความตายและพระมหากษัตริย์ของอัศวินของรถยนต์ที่ประทับเป็นสิ่งที่เป็นเพียงที่แยกยุคอาณานิคมของอังกฤษและในสองเน้นพื้นฐานในผลกระทบที่เกิดขึ้นจากการปะทะกันของวัฒนธรรมที่แตกต่าง.
ใช่ลูกชา onggo เกิดในปี 1938 ในประเทศเคนยา ตอนนี้เมื่อพวกกบฏเคนยาเมาเมาในความขัดแย้งที่เรียกว่ากบฏเมาเมาหรือกบฏต่อสู้กับรัฐบาลอังกฤษชา onggo ยังได้รับผลกระทบ ทรมานแม่ของเขา danghaetgo, น้องชายของเขาถูกฆ่าตายในการต่อสู้ ชา onggo งานวรรณกรรมเป็นนวนิยายเรื่องแรกของเขาที่เรียกว่าอย่าร้องไห้มันก็เริ่มเป็นทารก นวนิยายเรื่องนี้จะนำไปสู่ลำห้วยที่จะต้องพิจารณาร่วมกันระหว่างชาวคริสต์อึดอัดและไม่ใช่คริสเตียน จลาจลเมาเมาเป็นพื้นหลังของการทำงาน ในทำนองเดียวกันรถยนต์กวาดชา onggo ก็ยังตกเป็นเหยื่อของการกลั่นแกล้งทางการเมือง 1977 ของเขาเมื่อฉันเล่นฉันต้องการให้คุณจะแต่งงานกับนีโอล่าอาณานิคมเป็นที่สำคัญมากเกี่ยวกับการขนานนามเรียกว่าการแสวงหาผลประโยชน์ในยุคอาณานิคมและการกดขี่ของรัฐอย่างยั่งยืนในแอฟริกาแม้หลังจากที่สิ้นสุดอย่างเป็นทางการ Doeja เล่นจะมีการประกาศก็ลดลงคำสั่งนี้คุณจะจับกุมตัวเขา เขาได้รับการยอมรับเป็นเวลาหนึ่งปีจากคุกยามที่รุนแรงที่สุด หลังจากที่ปล่อยของเขาการว่างงานและการล่วงละเมิดของเขาครอบครัวของเขาได้ย้ายไปอยู่ที่กรุงลอนดอนในปี 1982 คือการโยกย้ายอีกครั้งกับสหรัฐอเมริกาที่เขาอยู่ในสถานะที่ถูกเนรเทศตัวเองเรียกเก็บ ชา onggo ถูกปิด แต่ความจริงของเขาถูกเนรเทศกลับไปยังเคนยาเป็นเวลาสั้น ๆ ในปี 2004 เขาและภรรยาของเขากลายเป็นเหยื่ออีกครั้งเมื่อเขาถูกทำร้ายร่างกายในอพาร์ตเมนต์ของเขา.
ผลงานในอดีตของศิลปินและข้อมูลเชิงลึกทางวัฒนธรรมและ ความเชื่อทางการเมืองมาก แม้จะมีความเสี่ยงและความตั้งใจของพวกเขาบอกว่าไม่มีความมุ่งมั่นความลังเลเป็นเครื่องยืนยันถึงการมองการณ์ไกลของพวกเขาจะพยายามที่จะเพิ่มความตระหนักของวัฒนธรรมอย่างน้อยการอุทิศตนและความปรารถนาที่จะให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางสังคม